Gebouwen, bestemd voor toerisme of verblijfsaccommodaties:

• krachtens artikel 4 §3 moet daarenboven minstens 4% van elke accommodatievorm (zoals suites, kamers met sanitair, kamers zonder sanitair, …) waar werken aan gebeuren, met een minimum van 1 voldoen aan de normen m.b.t. toegangen en deuropeningen (artikels 22 t.e.m. 26) en m.b.t. sanitaire voorzieningen en de aanwezigheid van voorbehouden parkeerplaatsen (artikel 30 t.e.m. 32). Indien evenwel de nieuw te bouwen accommodaties of de accommodaties waar werken aan gebeuren, slechts een beperkt percentage, nl. minder dan 4%, van het totaal aantal accommodaties betreft, moeten alleen de nieuw te bouwen accommodaties of accommodaties waar werken aan gebeuren, voldoen aan bovenvermelde bepalingen. Of m.a.w., er wordt niet geëist dat kamers waar geen werken aan gepland waren verbouwd worden, louter om het percentage van 4% te halen.

Voorbeeld 1: In een hotel met 8 accommodaties worden nog eens 4 bijkomende accommodaties bijgebouwd, zodat na de werken het hotel beschikt over 12 accommodaties.In dit geval dient 1 accommodatie (4% van 12 is 0,48, maar minimum 1) te voldoen aan de artikels 22 t.e.m. 26 en 30 t.e.m. 32.

Voorbeeld 2: In een hotel met 39 accommodaties wordt 1 bijkomende accommodatie bijgebouwd, zodat na de werken het hotel beschikt over 40 accommodaties.In dit geval dienen normaal gezien 2 accommodaties (4% van 40 is 1,6, of afgerond naar boven dus 2) te voldoen aan de verordening. Er wordt evenwel slechts 1 accommodatie bijgebouwd (of minder dan 4% van het totale aantal accommodaties, zijnde 40), zodat de verplichting enkel deze nieuwe accommodatie betreft en er in de praktijk slechts 1 accommodatie van de 40 moet voldoen aan de artikels 22 t.e.m. 26 en 30 t.e.m. 32.

De oorspronkelijke bewoording “gebouwen, bestemd voor toerisme of verblijfsaccommodatie” gaf de indruk dat ook bv. gewone toeristische infokantoren, zonder verblijfsaccommodatie onder artikel 4 vielen, ofschoon ze vervolgens onmogelijk verplicht konden worden het gebouw, overeenkomstig dit artikel, toegankelijk te maken, gezien de toepassing van dit artikel afhangt van het aantal accommodaties. M.a.w. gebouwen zoals toeristische infokantoren zouden op deze manier niet toegankelijk moeten zijn. Dit was uiteraard nooit de bedoeling. Door de oorspronkelijke bewoording te vervangen door “gebouwen, bestemd voor toeristische verblijfsaccommodatie” zou het voortaan duidelijk moeten zijn dat bv. toeristische infokantoren onder de algemene regeling van artikel 3 vallen.

Met dit artikel wordt daarnaast de verplichting om de gemeenschappelijke delen van gebouwen voor toeristische verblijfsaccommodatie met 3 tot 10 accommodaties toegankelijk te maken, ingeperkt tot de verbruiksruimtes van meer dan 150m². Vanaf deze grootte kan men immers vermoeden dat de verbruiksruimtes niet enkel bestemd zijn voor de logees, maar ook voor externen. Het had immers weinig zin gemeenschappelijke delen, die uitsluitend gebruikt worden door logees, toegankelijk te maken, als er voor het overig geen enkele verplichting bestaat om de kamers toegankelijk te maken. Anderzijds liet het samenlezen van artikel 4 met artikel 3, toe te argumenteren dat dezelfde inrichtingen, hoofdzakelijk zonder gebouwen (kampeerterreinen), die normalerwijze via artikel 3 gevat kunnen worden, zodra de totale publiek toegankelijk oppervlakte van de constructies op het terrein (zoals verbruiksruimte, sanitair, …), groter is dan 150m², toch aan de verordening ontsnappen, zodra er 1 gebouw met 1 accommodatie (zoals een bungalow) op het terrein aanwezig is. Dan is er immers sprake van een gebouw, als vermeld in artikel 4, terwijl artikel 4 pas geldt vanaf 3 accommodaties. Omdat dit nooit de bedoeling was en omdat het gevolg van artikel 4, §2 zich voortaan beperkt tot de verbruiksruimtes van meer dan 150m², wordt de tussencategorie afgeschaft en geldt §2 van artikel 4 voortaan voor alle toeristische verblijfsaccommodaties met 1 tot 10 accommodaties.